ภาษาแม่ คือภาษาที่เราใช้เป็นภาษาแรกตั้งแต่เริ่มรู้ความ เป็นเสียงที่เราได้ยินจากพ่อแม่ ปู่ย่า ตายาย และคนในครอบครัวตั้งแต่วันแรกที่ลืมตาดูโลก ภาษาแม่ไม่ใช่เพียงแค่เครื่องมือสื่อสาร แต่ยังเป็นสายใยที่เชื่อมโยงเรากับครอบครัว วัฒนธรรม และชุมชนรอบตัว
แต่ปัจจุบัน ภาษาแม่หลายภาษากำลังค่อยๆ หายไป เพราะถูกแทนที่ด้วยภาษากลางหรือภาษาสากลที่ใช้ในโรงเรียนและสังคมภายนอก ทำให้เยาวชนรุ่นใหม่บางคนไม่สามารถพูด อ่าน หรือเขียนภาษาแม่ของตนเองได้เลย การสูญเสียภาษาแม่จึงไม่ใช่เพียงการสูญเสีย “ภาษา” แต่ยังหมายถึงการสูญเสียภูมิปัญญา เรื่องเล่า ความทรงจำ และตัวตนที่สืบทอดมาจากรุ่นสู่รุ่น
การเรียนรู้และใช้ภาษาแม่จึงเป็นสิ่งสำคัญที่ช่วยให้เราไม่ลืมรากเหง้า และยังเป็นการรักษาความหลากหลายทางวัฒนธรรมให้คงอยู่ต่อไป การพูดคุยกับผู้เฒ่าผู้แก่ในภาษาแม่ การสอนลูกหลานให้รู้จักคำศัพท์ การบันทึกเรื่องราวหรือบทเพลงพื้นบ้าน ล้วนเป็นการต่ออายุให้ภาษาแม่ได้มีชีวิตต่อไปในสังคม
วันนี้… ถึงเวลาแล้วที่เราจะหันกลับมาใส่ใจภาษาแม่ของเราอีกครั้ง ใช้มันในชีวิตประจำวัน ส่งต่อให้ลูกหลาน และภูมิใจในภาษาที่เป็นตัวตนของเรา เพราะภาษาแม่คือ “สมบัติทางวัฒนธรรม” ที่ไม่มีสิ่งใดมาทดแทนได้
